Wydawca treści Wydawca treści

Rezerwaty przyrody Smolarz

Rezerwaty to wydzielone obszary o szczególnych wartościach przyrodniczych, zachowane w stanie naturalnym lub mało zmienionym. Ogranicza się tam gospodarkę leśną. Spośród 1441 rezerwatów, które mamy obecnie w Polsce, 671 to rezerwaty leśne o łącznej powierzchni ponad 61 tys. ha. Rezerwaty stanowią 1,6 proc. powierzchni lasów zarządzanych przez LP.

Rezerwat "Jezioro Łubówko"

Rezerwat leży w południowej części kompleksu leśnego Puszczy Drawskiej na terenie gminy Drezdenko, Powiatu Strzelecko-Drezdeneckiego, a dokładniej na terenie Leśnictwa Zagórze. Stanowi on jedno z najbardziej malowniczych miejsc w Nadleśnictwie Smolarz. Rezerwat został utworzony w celu zachowania unikalnego, urozmaiconego krajobrazu morenowego oraz buczyny pomorskiej o naturalnym charakterze. Zajmuje powierzchnię 77,5 ha, z czego 62,12 ha stanowi obszar leśny, a 15,38 ha zajmuje jezioro Łubówko.

Drzewostany wchodzące w skład rezerwatu charakteryzują się znaczną dominacją buka (47,5%), drugim gatunkiem lasotwórczym jest tutaj sosna zwyczajna (32,6%), Innymi gatunkami drzew dość licznie występującymi w rezerwacie są grab i dąb, w mniejszej ilości występują olsza, brzoza i modrzew.

Centralną część rezerwatu stanowi jezioro Łubówko, znane także pod nazwami Radowskie i Lubiewko. Ten zbiornik wodny położony jest w głębokiej kotlinie. Dlatego też jezioro Łubówko charakteryzuje się stosunkowo stromym spadkiem dna, a jego głębokość średnia przekracza 10 m, natomiast głębokość maksymalna wynosi 18,2 m. Znaczna głębokość oraz dobra przejrzystość wody powodują, że lustro jeziora ma turkusową barwę.

Dno jeziora jest z reguły piaszczyste, tylko w południowo-wschodniej części przechodzi w piaszczysto-kamieniste. Tutaj można się natknąć na rozsiane gdzieniegdzie głazy narzutowe dochodzące do 70 cm średnicy. Wąskie pasy mułu występujące w północnej części jeziora, stanowią dogodne warunki dla występowania takich roślin bagiennych, jak: kosaciec żółty, siedmiopalecznik błotny, manna mielec, narecznica błotna. Południowy brzeg niemal całkowicie pozbawiony jest roślinności.


Polecane artykuły Polecane artykuły

Powrót

Hodowla Lasu w Nadleśnictwie Smolarz

Hodowla Lasu w Nadleśnictwie Smolarz

Podstawowym zadaniem hodowli lasu jest zachowanie i wzbogacanie lasów istniejących (odnawianie) oraz tworzenie nowych (zalesianie), z respektowaniem warunków przyrodniczych i procesów naturalnych. Hodowla lasu obejmuje zbiór i przechowywanie nasion drzew, produkcję sadzonek na szkółkach, zakładanie oraz pielęgnację i ochronę upraw leśnych oraz drzewostanów.

Podstawowym zadaniem hodowli lasu jest zachowanie i wzbogacanie lasów istniejących (odnawianie) oraz tworzenie nowych (zalesianie), z respektowaniem warunków przyrodniczych i procesów naturalnych. Hodowla lasu obejmuje zbiór i przechowywanie nasion drzew, produkcję sadzonek na szkółkach, zakładanie oraz pielęgnację i ochronę upraw leśnych oraz drzewostanów.

Hodowla lasu korzysta z dorobku nauk przyrodniczych, m.in. klimatologii, gleboznawstwa, botaniki czy fizjologii roślin. W pracach hodowlanych leśnicy dążą do dostosowania składu gatunkowego lasu do siedliska. Dzięki temu las jest bardziej odporny na zagrożenia.

Las, jeśli nie powstał w sposób naturalny, jest sadzony przez leśników. Sadzonki hoduje się w szkółkach. Uprawy są poddawane zabiegom pielęgnacyjnym i ochronnym. Mają one stworzyć optymalne warunki wzrostu dla drzew najbardziej pożądanych w składzie gatunkowym rosnącego drzewostanu. Ostatnim elementem hodowli jest wycinka drzew dojrzałych, tak aby możliwe było odnowienie lasu, w sposób optymalny dla wymagań rosnących gatunków drzew.


Las, jeśli nie powstał w sposób naturalny, jest sadzony przez leśników.

Sadzonki hoduje się w szkółkach. Większość szkółek to szkółki klasyczne, w których produkuje się sadzonki z odkrytym systemem korzeniowym i taka funkcjonuje w Nadleśnictwie Smolarz.

 

Fot. Sławomir Kaźmierczak

Uprawy są poddawane zabiegom pielęgnacyjnym i ochronnym.

Zabiegi te mają stworzyć optymalne warunki wzrostu dla drzew najbardziej pożądanych w składzie gatunkowym rosnącego drzewostanu, często o najlepszych cechach wzrostowych i jakościowych.

 

Fot. Sławomir Kaźmierczak

Ostatnim elementem hodowli jest wycinka drzew dojrzałych, tak aby możliwe było odnowienie lasu, w sposób optymalny dla wymagań rosnących gatunków drzew. Pozostawia się przy tym pojedyncze drzewa najlepsze, najstarsze, dziuplaste, w celu ich naturalnego odnowienia, zachowania najcenniejszych okazów lub zapewnienia warunków życia dla innych organizmów.