Asset Publisher
Użytki Ekologiczne w Nadleśnictwie Smolarz
Użytki ekologiczne to zwykle obiekty o niewielkiej powierzchni – małe oczka wodne, śródpolne kępy drzew i krzewów, torfowiska, bagna i wydmy. To pozostałości ekosystemów, mające znaczenie dla zachowania różnorodności biologicznej. Obecnie mamy ich w Polsce ponad 9 tys. na powierzchni prawie 30 tys. ha.
Na terenie naszego nadleśnictwa znajdują się trzy użytki ekologiczne. Każdy z nich zachwyca swoją unikalnością. Poniżej znajdują się ich krótkie charakterystyki.
"Jeziorko Kosinek" - śródleśne oczko wodne położone nieopodal osady Kosinek. Wokół oczka wykształcił się szuwar kłoci wiechowatej. Miejscami wokół oczka występują także mchy torfowce. Panujące w nim warunki pozwalają na rozwój i kwitnienie grzybieni białych, których malownicze kwiaty unoszą się na tafli zbiornika. Cały użytek ekologiczny zajmuje powierzchnię 0,5.
"Grzybieniowy staw" - użytek ekologiczny o powierzchni 3,70 ha zlokalizowany w leśnictwie Ługi obejmuje zarastający staw śródleśny. Jego nazwa pochodzi od licznie występującego grzybienia białego. Staw otaczają: trzcinowisko, turzycowisko i torfowisko. Oprócz grzybienia białego spotkać można tutaj: liczne torfowce, wełniankę pochwowatą oraz rosiczkę okrągłolistną. Użytek ekologiczny "Grzybieniowy staw" oferuje warunki idealne dla rozrodu i bytowania płazów, gadów i ptactwa błotnego, dlatego jest niezwykle cennym fragmentem terenu Nadleśnictwa Smolarz.
Użytek ekologiczny "Torfowisko Sarbinowo" stanowi jedno z lepiej zachowanych torfowisk i obejmuje kompleks mszarów i szuwarów o łącznej powierzchni 9,66 ha. Na występującym tu mszarze wełniankowym zlokalizowane jest stanowisko torfowców, żurawiny błotnej oraz wełnianek: pochwowatej i wąskolistnej. Mszar torfowcowy jest miejscem występowania torfowców, rosiczki okrągłolistnej, bagna zwyczajnego, przygiełki białej żurawiny błotnej, niekiedy znaleźć tutaj można również czermień błotną.
Asset Publisher
Asset Publisher
Hodowla Lasu w Nadleśnictwie Smolarz
Hodowla Lasu w Nadleśnictwie Smolarz
Podstawowym zadaniem hodowli lasu jest zachowanie i wzbogacanie lasów istniejących (odnawianie) oraz tworzenie nowych (zalesianie), z respektowaniem warunków przyrodniczych i procesów naturalnych. Hodowla lasu obejmuje zbiór i przechowywanie nasion drzew, produkcję sadzonek na szkółkach, zakładanie oraz pielęgnację i ochronę upraw leśnych oraz drzewostanów.
Podstawowym zadaniem hodowli lasu jest zachowanie i wzbogacanie lasów istniejących (odnawianie) oraz tworzenie nowych (zalesianie), z respektowaniem warunków przyrodniczych i procesów naturalnych. Hodowla lasu obejmuje zbiór i przechowywanie nasion drzew, produkcję sadzonek na szkółkach, zakładanie oraz pielęgnację i ochronę upraw leśnych oraz drzewostanów.
Hodowla lasu korzysta z dorobku nauk przyrodniczych, m.in. klimatologii, gleboznawstwa, botaniki czy fizjologii roślin. W pracach hodowlanych leśnicy dążą do dostosowania składu gatunkowego lasu do siedliska. Dzięki temu las jest bardziej odporny na zagrożenia.
Las, jeśli nie powstał w sposób naturalny, jest sadzony przez leśników. Sadzonki hoduje się w szkółkach. Uprawy są poddawane zabiegom pielęgnacyjnym i ochronnym. Mają one stworzyć optymalne warunki wzrostu dla drzew najbardziej pożądanych w składzie gatunkowym rosnącego drzewostanu. Ostatnim elementem hodowli jest wycinka drzew dojrzałych, tak aby możliwe było odnowienie lasu, w sposób optymalny dla wymagań rosnących gatunków drzew.
Las, jeśli nie powstał w sposób naturalny, jest sadzony przez leśników.
Sadzonki hoduje się w szkółkach. Większość szkółek to szkółki klasyczne, w których produkuje się sadzonki z odkrytym systemem korzeniowym i taka funkcjonuje w Nadleśnictwie Smolarz.
Fot. Sławomir Kaźmierczak
Uprawy są poddawane zabiegom pielęgnacyjnym i ochronnym.
Zabiegi te mają stworzyć optymalne warunki wzrostu dla drzew najbardziej pożądanych w składzie gatunkowym rosnącego drzewostanu, często o najlepszych cechach wzrostowych i jakościowych.
Fot. Sławomir Kaźmierczak
Ostatnim elementem hodowli jest wycinka drzew dojrzałych, tak aby możliwe było odnowienie lasu, w sposób optymalny dla wymagań rosnących gatunków drzew. Pozostawia się przy tym pojedyncze drzewa najlepsze, najstarsze, dziuplaste, w celu ich naturalnego odnowienia, zachowania najcenniejszych okazów lub zapewnienia warunków życia dla innych organizmów.